اگر کسی نبود همیشه تنها بودیم...

اگر دیگران نبودند هیچ کس شعر نمی سرود و قصه نمی گفت.

کلمات زیبایی مانند دوستی، مهربانی، فداکاری، ایثار، یاری، هدیه و...از لغت نامه هاپاک میشد...

مخصوصاً کلماتی که با "هم" شروع میشوند:مثل همدرس، همدم، هماهنگ، همسر، همدرد، همدل، همنشین، همراز، همسفر، همرنگ و... 

اگر بخواهیم همه ی "هم"های عالم را بگذارم و بشمارم انگشت های دست و پایم هم کم است و به چند "هم"کار و "هم" راه نیاز دارم...

اگر دیگران نبودند بازی و همبازی نبود. بازی هم اگر بود بازنده و برنده نبود...

اگر دیگران نبودند هر کس برای خودش در غاری تنها یا جنگلی دور زندگی می کرد و هیچ کس به ملاقات دیگری نمی رفت؛ 

اما تنهایی هم وقتی معنا دارد که دیگرانی باشند تا بتوانیم با دور شدن از آنها معنی تنهایی را بفهمیم. اگر دیگران نبودند باید سر در گوش خودم میگذاشتم و در گوشی با خود پچ پچ می کردم اما با کدام زبان؟؟

مورچه ها و موریانه ها و زنبورها هم می دانند که باید با همدیگر باشند ولی اگر ما اینها را می دانیم چرا گاهی دیگران را نمی بینیم؟

نمی گویم که آدم نباید خودش را ببیند بلکه می گویم اتفاقاً آدم باید خوب خودش را ببیند ولی خود را با دیگران ببیند و با دیگران بخواهد تا هم "خودش "وهم "دیگران " را خوب بشناسد قیصر امین پور

---

پ.ن: مرا کسی نساخت؛ خدا ساخت... کسِ بی کسان