دلی برای پریدن

آدمیزاد است دیگر... از ارتفاع می ترسد... از اینکه از جایی که بلند است به زمین بیفتد و یا دست و پایش بشکند یا حتی بمیرد...

شرط پرواز میخواهد... یک جفت بال... هوای مناسب... دلِ پریدن

اما کجاست بال پروازمان؟؟؟

کجاست هوای مناسب دل؟؟؟

یاد خدا بودن و ذکر خدا گفتن و سبک کردن بار و توشه برداشتن

کجاست دلِ پریدن؟؟؟

شجاعتمان را شیطان دزدید، آرامشمان را به یغما برد

اکنون ماییم و کتفهایی زخمی و بی بال...

و دلی که تاب ماندن ندارد و پای رفتنش نیست!

تنها دو بال آسمانی میتواند شجاعت پروازمان دهد!!! تا ترس از سقوط بی اثر شود

باید دل را یک دله کنیم و شوق بپرورانیم در دل به امید یاری اش

بین زمین تا آسمان فاصله ای نیست! به شرط آنکه قوی کنیم بال پروازمان را...

و دل بکنیم از هر آنچه متعلق است به زمین... اگر میتوانی بسم الله

---

پ.ن:توکل اگر داشته باشد دلت... خدا خودش بال پروازت میشود